Жер үстінде жаралып мен келемін,

Жер жебеді – жойылып өлмегенім.

Әзірейіл әкелсе суық хабар,

Жер-бесікте мәңгілік тербелемін.

 

Жер бетінде жоқ сірә, көрмегенім,

Ерлегенім, бәрі есте, өрлегенім.

Жерден кетсем, ақ табан шұбырынды,

Қаратаудан қан жұтып сенделемін.

Қазағымды сақтаған жер киесі,

Қасиеті, Жер-Ана тәрбиесі.

Алатау мен Алтайдың, Сары Арқаның,

Алқап Тәңір, болғанмын мәңгі иесі.

 

Қойнау-қолат, шұраты, жердің түгі,

Туып-өскен жерменен елдің күні.

Жерден қымбат не бар-ау дүниеде,

Арзандаған заманда ердің құны.

 

Әрбір тасы, жаңқасы ағашының,

Қарашығы қазақтың баласының.

Қарашықтан тайса нұр не болады,

Көрер ме көз өмірдің қарасынын?

 

Қарашығын көзімнің сатам дейді,

Байлығына белшеден батам дейді.

Өңкей сатқын, көрсоқыр, көрдемшелер

Киемді ұрлап, қызықтап жатам дейді.

Мұны да бір мұғжиза, белгі деші,

Жерім кетсе, елім де өлді деші.

Жерге қоса тілің мен ділің өшсе,

Қазағымның қалады енді несі?

 

Заман өтіп құлынды бие сатар,

Шыққан екен залымдар кие сатар.

Қара жерді құтайтпай сатқандарды,

Қара жердің құтқармай киесі атар!..

Қорғанбек АМАНЖОЛ